Zatem, aby Festiwal mógł się odbyć choć w okrojonej wersji, organizatorzy mieli raptem półtora miesiąca. I... udało się! Było lepiej, niż w zeszłym roku. Wydaje się, że czynione są pewne organizacyjne kroki, by warszawska impreza była postrzegana w lepszych, niż do tej pory kolorach.


Zdecydowanie dobrym posunięciem była decyzja o przeprowadzeniu całego konkursu w jeden weekend. Rozbijanie go na dwa weekendy z punktu widzenia uczestników nie miało żadnego sensu. Było to w zasadzie tylko uprzykrzanie życia wykonawcom, którzy musieli przyjeżdżać do Warszawy zamiast jednego dwa razy (jeżeli dostali się do rundy finałowej). A jeśli wziąć pod uwagę fakt, że niektórym dojazdy pochłaniały sporo czasu i pieniędzy - nie wszyscy mieszkają przecież w Warszawie - można się chyba domyśleć, że przez takie ułożenie konkursu część potencjalnych uczestników omijała tę imprezę szerokim łukiem. Nie ma bowiem chyba nigdzie w Polsce takiego festiwalu, w którym część konkursowa byłaby tak rozciągnięta czasowo jak ta w Warszawie. Nawet SFP - impreza o dużo większym rozmachu i randze - działa w tej kwestii dużo sprawniej. Mam więc nadzieję, że zmiana, która się dokonała w tej kwestii, zapisze się na stałe w harmonogram warszawskiego festiwalu, bo może ona zachęcić do wzięcia udziału w przesłuchaniach tych twórców piosenki autorskiej, których właśnie ten punkt regulaminu OPPY do tej pory skutecznie zniechęcał.

Miejsce. Jak wielkie dla uczestników i słuchaczy znaczenie ma miejsce odbywania się konkursu, mogą powiedzieć wszyscy Ci, którzy występowali na OPPIE w 2008 i 2009 roku. Tegoroczna OPPA przeprowadziła się bowiem z Ośrodka Kultury Ochota do Centrum Łowicka, które dla odmiany posiada salę z prawdziwego zdarzenia, przestronne garderoby dla uczestników, profesjonalne nagłośnienie, kawiarenkę i odpowiedni klimat. Jeśli organizuje się festiwal o charakterze międzynarodowym, to powinno się zadbać przede wszystkim o odpowiednie miejsce dla przeprowadzania takiej imprezy. A sala baletowa Ośrodka Kultury Ochota tego kryterium spełnić nie mogła. I stąd zrozumiała frustracja wielu uczestników zeszłorocznej OPPY. Zatem kolejny plus dla organizatorów za zmianę na lepsze.

Akustycy. W tym roku zjechała na OPPĘ cała masa zespołów z najróżniejszym instrumentarium, więc roboty przy ustawianiu poziomów akustycy mieli mnóstwo. W tak krótkim czasie zdołali jednak opanować sytuację i pozwolili w sposób naprawdę przyzwoity zaistnieć większości uczestnikom. Mówię, większości, bo pewnie zdarzyli się tacy, którzy nie byli zadowoleni z tego, co słyszeli na scenie. Jednak na zewnątrz wychodził zazwyczaj porządnie ustawiony dźwięk, pozwalający słyszeć wszystkie instrumenty w odpowiednich proporcjach. Porównując z zeszłoroczną OPPĄ, kolejna miła niespodzianka.

Klimat. Odpowiednie miejsce z odpowiednim zapleczem (sala, garderoby, kafejka, przestronność ośrodka) dają podstawę do tego, by mógł wytworzyć się odpowiedni klimat, który stanowi ważne ogniwo całego przedsięwzięcia, jakim jest festiwal piosenki autorskiej. Myślę, że można pokusić się o stwierdzenie, iż tegoroczny konkurs OPPA w ogólnym pojęciu otarł się o przyzwoitą atmosferę, co pozwala mieć nadzieję, że za rok będzie jeszcze lepiej.

Nagrody. OPPA od dawna słynie ze swojej głównej nagrody, którą jest pomoc w wydaniu płyty. Organizatorzy pokrywają koszty nagrań studyjnych do wysokości 4 tysięcy złotych oraz wytłaczają 1200 egzemplarzy płyt laureata. Nagroda jedyna w swoim rodzaju na tle innych festiwali, mieniąca się silnym blaskiem i przyciągająca wielu amatorów „gitary i pióra". Każdy twórca, czy to amator czy zawodowiec, marzy przecież o wydaniu swojej własnej płyty, która, z jednej strony, jest ukoronowaniem dorobku artysty, z drugiej - stanowi pewną gwarancję zachowania o nas pamięci (przynajmniej, dopóki nie zedrą się nośniki albo nie wyprze ich jakaś nowa technologia zapisu). Zatem główna zdobycz to łakomy kąsek dla wielu. Pozostali finaliści Złotej Piątki otrzymują nagrody rzeczowe w postaci sprzętu elektronicznego. Ostatnie dwie OPPY pokazały, że z piosenka autorska ma się całkiem nieźle. Wykonawcy, którzy przyjeżdżają ostatnio do Warszawy, dbają o słowo, muzykę i interpretację. Poziom wykonawczy stale się podnosi. W tym roku, po głębszym zastanowieniu, doszedłem do wniosku, że, pomijając dosłownie kilku uczestników, mieliśmy prawdziwe święto piosenki autorskiej. Zjechało się tylu świetnych wykonawców, że... No właśnie. I tutaj rodzi się pewna kwestia.